KARPUZ KABUĞUNDAN GEMİLER YAPMAK
“yazmak zorundaydım yoksa çıldıracaktım.” Rilke
Bu haftaki filmimiz bir Ahmet Uluçay filmi. Kimdir Ahmet Uluçay?
Nam-ı diğer Ahmet abi! Kütahya’nın Tepecik köyünde yaşayan
ve burada vefat edecek olan Ahmet abi, küçüklüğünden beri gölgeler ve ışık
üzerinde ve bunun bir sihir olduğunu hissederek çocuk zihniyle merak etmiş, 1960’ larda ilkokuldayken gezici sinemanın
köylerine gelmesiyle, Ahmet abinin tanımlamasıyla; fotoğrafların
gımıldayıvermesi, onun en büyük heyecanı olmuştur. İki kafadar arkadaşıyla ,
ilerleyen zamanda, köyde doğru dürüst elektriğin olmadığı imkanlarda, bir
kamera bulup onu geliştirerek bir çok kısa film çekmişler ve bu kısa filmlerle
ödüller almışlardır. Köy yerinde eşi Ayşe Hanımın ifade ettiği gibi herkes
onları hor görmüş, aklı bir karış havada olan bir kişi olarak Ahmet Uluçay’ı
tanımlamış ama eşi ve çocukları ona hep destek olmuşlardır. İlk birincilik
ödülünü alırken, ‘Hayatım boyunca sinemaya yapacağım diye ona ciddi sıkıntı ve
fakirlik yaşattığım için bu ödül eşim Ayşe’nindir’ der . Mücadelesi hep sinema
olmuş uğraşı hep o noktada ilerlemiştir Ahmet Uluçay’ın. Kendisini ve ailesini
ciddi bir fakirliğin ya da sıkıntının içine atsa da en büyük destekçisi,
senaryolarını ilk onlara okuduğu ailesi olmuştur. Kitaplarla ve özellikle
şiirlerle arası çok iyi olan yönetmen, köy ortamında ciddi manada teknik
sıkıntılar yaşamalarına rağmen bir çok kısa filmi çekmişler; özellikle
‘Minyatür Kozmosda Rüya’ her daim beni tekniğiyle ve hissiyatıyla etkileyen
bambaşka bir kısa filmdir. Sevdası uğruna deli olanlardandır Ahmet abi. Sinema
yapmasaydım intihar ederdim der. Hayatın gayesine ve amacına, sevdasına
kilitlenmiş bir yönetmendir kendisi.Karpuz kabuğundan gemiler yapmak da bu noktada Ahmet abi’nin bir otobiyografisi gibidir. Köyde yaşayan iki arkadaşın fotoğrafları gımıldatmak için verdikleri bir uğraştır. Sahnelerin dokusu, yakın planlar, köydeki zihniyetin verilmesi, çocuk zihninin aslında kocaman bir perdeye dökülmeye çalışılması; Ahmet abi’nin büyük düşünce atlasına götürür bizi. Her defasında yapamadıkça, fotoğrafları gımıldatamadıkça, pes etmeden yola devam eden aynı zamanda da bir gönül sevdasına tutunan bir ana karakter; yani iki sevdanın bir kalpte yer edinmeye ve savaşmaya başlamasının filmi. Filmin seyri bizi hem güldüren hem samimi hissettiren hem de yönetmenin bazı korku imgelerinden etkilendiğini bildiğimiz ve bunu bize hissettirdiği sahnelerle çevrili. H
ayatını anlamlandıramayan insan ne yapar ki? Hayatında ne yapınca
insan hakiki manada mutlu ve huzurlu olur?
Sorularının en samimi anlatımlarından birisi. Ahmet Abi’nin kısa
filmlerini ve Ahmet abiyi yakından tanımak isteyenler için birkaç video ve bazı
kitapları bu yazının altında paylaşacağız. Bir güzel insanı tanımak, bir
yönetmeni tanımak bizlerde bir çok pencere açsın ve bizleri yeniden ‘Ben ne
yapıyorum?’ ‘Bu dünyadaki amacım nedir?’ ve bence en önemlisi ‘Bir derdim var
mı bu hayatta’ ;-ki bu dert ontolojik manada kullandığımız bir kelimedir-
sorularının cevaplarını bulmaya teşvik etsin.
Yorumlar
Yorum Gönder