on bir usul

Usulsüz vusul olmaz. 

Abdülhalik Gücdevanî (ks) ve ondan sonra gelen büyükler, manevi terbiye ve kalbî zikirde tutma usullerini on bir temel prensipte ortaya koymuşlardır. Bu prensipler her Müslüman için hedef ahlaklardır. Bütün hak yolcuları için lazım olan usullerdir. Onlar zikrin meyveleridir, güzel terbiyenin sonuçlarıdır. Zikir ayetlerinin tefsiridir. Hz. Resulullah (sav) Efendimizin devamlı zikir halinin açıklamasıdır. Halk içinde Hak ile olma sünnetinin her devirde yaşanmasıdır. Her an Yüce Allah ile olmanın ispatıdır. Bu usuller şunlardır: 

1. Vukûf-i Zamanî

Arapça, zamanı korumak demektir. Sâlikin, her ân hâlinden haberdâr olmasına denir. Bu şekilde sâlik, içinde bulunduğu halin şükrü mü, özrü mü gerektirdiğini bilir ve ona göre davranır. Nakşî tabiridir.

Manası, yaşanan her anın farkında olmaktır. Hak yolcusu, her anını kontrol etmelidir. O vakit içinde kendisine gereken en hayırlı amelin ne olduğunu bilmeli ve o ameli yapmalıdır. Vakitlerini bir çeşit zikir ile geçirmeye çalışmalıdır. Nefsinin davranışlarını kontrol etmelidir. Eğer yaptıkları hayırlı ve güzel amelse, buna şükretmelidir. Şükür bir zikirdir. Körü, çirkin ve haram işlere bulaşmışsa hemen tövbe ve istiğfara sarılmalıdır. İstiğfar da bir zikirdir. Geçmişteki noksanlıklarını gidermek için çalışmalıdır. Ayrıca nefes alıp verirken kalbinin durumuna da bakmalıdır. Nefeslerin zikir ve huzur içinde mi yoksa gaflet içinde mi çıktığına dikkat etmelidir. Arifler buna sahv yani manevî uyanıklık derler. 

Hak yolcusu kendisinin devamlı Yüce Allah'ın nazarı ve kontrolü altında bulunduğunu düşünmelidir. Her an Yüce Allah'a gittiğini, ölüme yaklaştığını bilmelidir. Gafletten uyanmaya çalışmalıdır. Şayet uyanmıyorsa, bir gün muhakkak uyanacağını bilmelidir. 

2. Vukûf-i Adedî

Arapça, sayıya dikkat etmek, demektir. Zikirde sayı önemlidir. Sayının az veya çok olması, ruhun manevî gelişimine ters etki etmesi bakımından sayıya tam anlamıyla uymak gerekir. Nakşî tabiridir.


Manası, çektiği zikrin farkında olmak, adedi korumaktır. Hak yolcusu zikrin sayısına dikkat etmelidir. Zikri, öğretilen edebe uygun yapmalıdır. Sayıyı korumakla birlikte, asıl olarak kalbin huzuruna dikkat etmelidir. Kalbi zikirde toplamalıdır. Özellikle "La ilahe illallah" zikrini çekerken nefsini ve Yüce Allah'tan başka bütün varlıkları unutmalı, aradan çıkarmalı, zikrin tadına ulaşmaya çalışmalıdır. Zikir esnasında kendini aşarak ilâhî cezbeye ulaşmalıdır. Bu aşk ve cezbe,  manevi ilimlerin ilk basamağıdır.

 3. Vukûf-i Kalbî

Arapça, kalbe dikkat etmek demektir. Buna, "gönüle varıp, gönülü beklemek" şeklinde tanım getirilir. Kalbin Allah'tan gayri herşeyden sıyrılıp, Allah tefekküründe sürekliliği koruyarak yoğunlaşması. Sadece Allah'ı düşünme. Nakşî tabiridir.
Manası, kalbi zikirde toplamak ve bütünüyle zikrettiği varlığa bağlanmaktır. 

Hak yolcusu, zikir esnasında Yüce Allah ile tam bir huzur halini elde etmeye çalışmalıdır. Öyle ki, kalbinde O'ndan başka hiçbir varlığa bir meyil ve muhabbeti kalmamalıdır. Kalbin içinde dolaşan dünyevî fikirlere mâni olmalıdır. Zikrin sırrına ve şuuruna ulaşmalıdır. Devamlı kalbe ve içindeki sevgiliye yönelmelidir. Şahı Nakşibend (ks), kalbi zikirde toplamayı ve zikrini yaptığı Yüce Zat'a bağlamayı, sayıya dikkat etmekten daha önemli ve gerekli görmüştür.

*Arifler yolunun edebleri kitabı ve Prof. Dr. Ethem Cebecioğlu'nun Tasavvuf terimleri ve deyimleri sözlüğünden derlenmiştir.